меҳр

[مهر]

1. муҳаббат, ишқ, дӯстдорӣ; навозиш, меҳрубонӣ; меҳри модар, меҳри поки Ватан, аз рӯи меҳр, бо меҳр, меҳри беандоза доштан, меҳри касе дар дил будан; ба таври истиора: меҳри касеро аз дил кандан, меҳри касеро ба чизе бедор кардан (мас., меҳри касберо), тухми меҳр дар дили касе коштан

2. офтоб, хуршед: меҳри мунир, меҳри оламтоб, меҳри Ховар; меҳри дурахшон дамидан офтоби тобон намоён шудан, офтоб баромадан; меҳр бастан нисбат ба касе ё чизе меҳру муҳаббат пайдо кардан; касе ё чизеро дӯст доштан, нағз дидан; меҳр мондан дӯст доштан касеро, дил бастан ба касе; меҳри касе ё чизе ба дил ҷо шудан ё дар дил ҷой гирифтан меҳр бастан ба касе ё чизе, касе ё чизеро дӯст доштан

3. моҳи ҳафтуми солшумории шамсӣ пас аз шаҳривар ва пеш аз обон (мутобиқ ба моҳи «мизон»-и тақвими бурҷӣ), ки он ба сентябр октябри милодӣ рост меояд; номи рӯзи шонздаҳуми ҳар моҳи шамсӣ

◊ меҳр дар чашм // меҳр дар дида бо ёру дӯстон ҳар қадар зиёдтар вохӯрдӣ ва рафтуомад кардӣ, ҳамон қадар бештар онҳоро дӯст медорӣ (ба онҳо дил мебандӣ)